Adolescente de 15 anos descobre un exoplaneta xigante

Un adolescente británico de tan só 15 anos de idade logrou descubrir un planeta xigante antes descoñecido que se encontra fóra do noso sistema solar.

Segundo un comunicado de prensa da Universidade de Keele (Reino Unido), onde foi realizado o achado, Tom Wagg converteuse nun dos investigadores máis novos en detectar un planeta cando fixo o épico descubrimento.

De acordo co informe, o novo planeta de Wagg parécese moito a algúns dos primeiros exoplanetas identificados por primeira vez a mediados dos anos 1990. Encóntrase nun sistema solar distante dentro da nosa galaxia, a uns 1.000 anos luz da Terra e pertence a unha clase de exoplanetas chamada 'quentes de Júpiter'. É do mesmo tamaño que o xigante, pero só necesita dous días para orbitar a súa estrela, en comparación Júpiter, que necesita 12 anos para orbitar o Sol.

O mozo realizou o achado coa axuda do proxecto Busca Grande Angular de Planetas (WASP, polas súas siglas en inglés) que combina a luz recollida de capacidades de pequenos telescopios nas universidades de todo o Reino Unido. A técnica da busca require o exame da cantidade de luz dos bloques de exoplanetas cando pasan entre a Terra e a estrela anfitriona.

Señales de materia oscura en los datos del satélite Fermi

Observan una correlación entre la emisión de rayos gamma extragaláctica y la distribución de materia no ordinaria.

La observación de la materia oscura constituye el sueño de cualquier físico y astrónomo. En los últimos años, las señales más esperanzadoras han llegado del cielo (más que de los laboratorios terrestres), en donde los telescopios de alta energía en órbita alrededor de la Tierra confían interceptar los rastros indirectos debido a la existencia de este hipotético componente del universo.


Un ejemplo de ello es lo que ha detectado un equipo liderado por Marco Regis, de la Universidad de Turín. Su punto de partida fue la hipótesis según la cual la materia oscura estaría formada por partículas masivas que interaccionan débilmente, o WIMP, (de weak interaction massive particles) con la materia ordinaria, por lo que su aniquilación o su decaimiento en ciertos ambientes cósmicos podrían emitir una radiación electromagnética potencialmente detectable.

Dicha señal es justo lo que los investigadores han observado a partir de una correlación entre los datos del telescopio espacial de rayos gamma Fermi de la NASA y el catálogo Two Micron All-Sky Survey (2MASS), un censo de galaxias de la bóveda celeste entera en el rango infrarrojo. Tal como describen en un artículo de próxima publicación en la revista Physical Review Letters, Regis y sus colaboradores han demostrado, por primera vez, que la emisión gamma extragaláctica puede explicarse suponiendo la existencia de partículas WIMP con una masa comprendida entre 10 y 100 gigaelectronvoltios, según las propiedades de la materia oscura y el mecanismo de producción de la radiación de altas energías.

En concreto, los investigadores han usado los mapas de rayos gamma realizados por el telescopio Fermi para observar la interacción entre la materia oscura y la ordinaria en determinadas regiones ubicadas más allá del Grupo Local. Gracias al catálogo 2MASS han podido restar la señal de todas las galaxias y así aislar la emisión de alta energía debida a la aniquilación o decaimiento de las partículas WIMP.

A pesar de que esta señal es muy débil, su efecto acumulativo y su coherencia espacial son fenómenos medibles, por lo que la técnica observacional usada por Regis y sus colaboradores constituye un método más preciso que los usados hasta la fecha para observar de manera indirecta la materia oscura. Además, en este caso los datos son potencialmente menos sensibles a los errores sistemáticos debidos a los instrumentos y al modelo empleados. Con todo, los investigadores sugieren realizar nuevos estudios para comprobar la viabilidad de esta técnica en el estudio de uno de los componentes más enigmáticos del cosmos.

Encuentran en Etiopía otro antecesor de la especie humana

O achado dun fósil distinto pon outra rama á árbore da evolución humana nunha nova evidencia de que a famosa especie "Lucy" cohabitou con outro homínido no que hoxe é Etiopía, de acordo cun novo estudo.

Unha mandíbula inferior, ademais de fragmentos de mandíbula e dentes, de entre 3,3 e 3,5 millóns de anos de antigüidade, foron encontrados hai catro anos na rexión de Afar, no norte de Etiopía.

Este descubrimento mostra que un segundo antecesor humano viviu máis ou menos na mesma zona e tempo que os da especie de Lucy, dixeron os investigadores. Non obstante, non todos están de acordo.

Nun documento que difundiu o mércores a publicación Nature, os investigadores anunciaron o achado da nova especie e clasificárona como Australopithecus deyiremeda.

O segundo nome significa na lingua que se fala en Afar "parente próximo" en referencia ao seu aparente vínculo cos membros posteriores da árbore evolutiva.

Non obstante, ninguén ten idea de como se relaciona esa especie coa nosa propia rama na árbore xenealóxica, dixo Yohannes Haile-Selassie, do Museo de historia Natural de Cleveland, que dirixiu o equipo que fixo o descubrimento.

A rama do home, que inclúe ao homo sapiens e aos nosos parentes extintos máis próximos, xurdiu do grupo evolutivo que agora inclúe á criatura descuberta recentemente así como á especie Lucy.

O fósil do Australopithecus deyiremeda e a posibilidade de que se encontren os doutros homínidos distintos, complica a pregunta de cal especie se bifurcou na rama humana, afirmou.

Outros ósos fosilizados dun pé que se encontraron en 2009 preto de onde se fixo o novo descubrimento parecían indicar a presenza dunha segunda especie de homínido.

Non obstante, non se asignaron eses ósos a ningunha especie e tampouco se sabe se pertencen á clasificada recentemente, sinalouHaile-Selassie.

Se non é así, significaría que outra especie de homínido tamén viviu no mesmo tempo e nesta a rexión que a especie Lucy, clasificada como Australopithecus afarensis.

A NASA fracasou en novo intento de despregar paracaídas supersónico xigante

A Nasa fracasou por segunda vez este luns no seu intento por despregar un paracaídas supersónico xigante fabricado para facer aterrar naves espaciais que transporten humanos ao planeta Marte.

Un globo de helio enorme que transportaba o prato voador e o paracaídas comezou o seu ascenso de preto de dúas horas e media ás 17 H 45 GMT dende unha base militar en Hawái, segundo a retransmisión en directo da canle da NASA.

A NASA informou logo que o paracaídas se despregou "parcialmente", sen brindar máis detalles.

Un barco está encargado de recuperar o prato voador e a súa caixa negra para poder ser analizados e entender as causas do sucedido.

Os resultados completos desta proba serán dados a coñecer o martes ás 17 H 00 GMT durante unha conferencia de prensa daNASA.

Tratouse da segunda proba desta tecnoloxía. No primeiro intento, en xuño de 2014, o paracaídas resgouse durante o descenso. A NASAentón modificou o seu deseño.

Como a atmosfera de Marte non é moi densa, calquera paracaídas destinado a suavizar a caída dunha nave espacial pesada e que vai a gran velocidade ten que ser particularmente sólido.

A NASA comezou a probar esta tecnoloxía en 1976 cando enviou a súa misión Viking con dous robots a Marte. Pero como o obxectivo é trasladar astronautas ao planeta vermello cara a 2030, a axencia espacial necesita paracaídas de nova xeración, con tecnoloxía máis avanzada, que permitan a naves máis grandes pousarse con suavidade.

O vehículo utilizado para esta proba, o prato voador, pesa pouco máis de tres toneladas, é dicir dúas veces máis do que pesan as naves da NASA que de feito son capaces de tocar chan marciano.

O paracaídas (chamado "Low-Density Supersonic Decelerator", ou LDSD) é descrito pola axencia como "o maior xamais despregado". Ten 30 metros de diámetro e o seu obxectivo é "reducir a velocidade de entrada do vehículo de Mach 2 a unha velocidade subsónica".

Para a proba, o globo que transportou ao prato voador e o paracaídas subiu a unha altitude de 37 km sobre o Océano Pacífico. Este entón soltou o prato, que subiu aínda máis alto --ata 55 km de altitude-- grazas aos seus foguetes de reforzo. A nave alcanzou unha velocidade de 3,8 veces a velocidade do son, ou 4.651 km/h.

O desacelerador supersónico aerodinámico inflable, que ten forma de rosquilla (chamado SIAD, por Supersonic Inflatable Aerodynamic Decelerator), despregouse entón para frear o descenso da nave ata unha velocidade de preto 2,5 veces a velocidade do son (3.060 km/h).

Nese momento o paracaídas abriuse parcialmente, cando tiña que abrirse completamente para axudar ao prato a pousarse no Pacífico, uns corenta minutos máis tarde.

Esta nova tecnoloxía debe ser examinada a grande altitude, dado que as condicións son alí similares ás da atmosfera de Marte

As pegadas dunha ríada nunha meseta marciana

Osuga Valles é unha canle de saída que emana dunha rexión de terreo caótico no bordo do Eos Caos ao oeste. Tal paisaxe está dominada por bloques orientados ao azar e bloques de terreo fortemente erosionados.

Belos illotes e estreitas gargantas foron tallados por unha tumultuosa corrente de auga que sucou unha pequena rexiónmesetaria de Marte, preto do sueste do gran sistema de canónsVallis Marineris.

As imaxes capturadas o 7 de decembro pola Mars Express da ESA mostran a parte central de Osuga Valles, que ten unha lonxitude total de 164 quilómetros. Está a uns 170 quilómetros ao sur de Eos Caos, que se encontra na sección oriental de Vales Marineris.

Osuga Valles é unha canle de saída que emana dunha rexión de terreo caótico no bordo do Eos Caos ao oeste. Tal paisaxe está dominada por bloques orientados ao azar e bloques de terreo fortemente erosionados.

Creese que inundacións catastróficas crearon a moi erosionada Osuga Valles e as características que a compoñen. As canles arredor das illas no val indican que a dirección de fluxo foi cara ao nordés (abaixo á dereita), con rañuras estreitas no chan da canle que suxiren que a auga fluíu rápido.

As diferenzas na elevación, xunto coas relacións transversais das canles, suxiren que Osuga Valles experimentou varios episodios de inundacións. A vista en perspectiva, que está orientada coa dirección do fluxo de auga cara á parte superior da imaxe, mostra os detalles do fondo do val rañurar e as canles escavadas nas illas máis claramente.

Preto da parte máis setentrional da canle, dous grandes bloques de forma irregular parecen ter roto co terreo circundante, e non parecen ter experimentado tanto a erosión coma as illas redondeadas.

A auga da inundación eventualmente desembocou na profunda depresión do terreo caótico na parte inferior, pero aínda non se sabe se a auga quedou drenada no subsolo ou se formou un lago temporal.

As moscas da froita recorren a tácticas de avións de combate

No medio dun cambio de dirección mediante inclinación, as moscas poden xirar sobre o seu lado 90 graos ou máis, ata case voar ao revés ás veces, dixo Florian Muijres, investigador postdoutoral daUW e autor principal do artigo.
As moscas da froita realizan manobras de avións de combate para evitar os ataques dos seus depredadores. Investigadores da Universidade de Washington utilizaron unha serie de cámaras de vídeo de alta velocidade que funcionan a 7500 cadros por segundo para capturar o movemento das ás e o corpo de moscas despois de encontrarse coa imaxe ameazante dun depredador que se achega.

"A pesar de que se describiron como nadadoras do aire, estas pequenas moscas en realidade enflian os seus corpos ao igual que os avións nunha curva peraltada para manobrar lonxe das ameazas inminentes", dixo Michael Dickinson, profesor de Bioloxía da UW e co-autor dun estudo sobre este achado, que se publica en Science. Descubrimos que as moscas de froita modifican o trazado en menos dunha centésima de segundo, 50 veces máis rápido que que abrir e pechar os ollos".

No medio dun cambio de dirección mediante inclinación, as moscas poden XIRAR sobre o seu lado 90 graos ou máis, ata case voar ao revés ás veces, dixo Florian Muijres, investigador postdoutoral daUW e autor principal do artigo.

"Estas moscas normalmente baten as ás 200 veces por segundo e, en case un só golpe de á, o animal pode reorientar o seu corpo para xerar unha forza que lle afasta do estímulo ameazador e logo continúa acelerándose, dixo.

As moscas da froita, unha especie chamada Drosophila hydei, son aproximadamente do tamaño dunha semente de sésamo, baséanse nun sistema visual rápido para detectar depredadores que se achegan.
"O cerebro da mosca realiza un cálculo moi sofisticado, nun lapso moi curto de tempo, para determinar onde está o perigo e trazar a mellor manobra de escape, diferente se a ameaza é cara a un lado, cara a diante ou detrás," dixo Dickinson.

Calculan a magnitude dos residuos plásticos que acaban no mar

A imaxe dunha bolsa de plástico dando pinchacarneiros pola praia ata que un refacho de vento a leva ao océano é un escenario que se repite nos 192 países costeiros con botellas baleiras de bebidas, envases de comida, xoguetes e outros anacos de plástico que fan o seu camiño dende os esteiros, costas e vertedoiros incontrolados ata establecerse nos mares do mundo.

Canto residuos plásticos mal administrado está facendo o seu camiño dende a terra cara ao mar?
Esta pregunta estivo en suspenso ata que científicos da Universidade de Xeorxia puxeron un número no problema global.
O estudo, publicado na revista Science estima que entre 4,8 e 12,7 millóns de toneladas métricas de plástico entrou no océano no ano 2010 polas persoas que viven a 50 quilómetros da costa. Ese ano, xerouse un total de 275 millóns de toneladas de residuos plásticos nos 192 países costeiros.
Para que teñamos unha idea da magnitude, unha media de oito millóns de toneladas é o equivalente a quince bolsas de supermercado cheas de plástico por cada metro de costa nos 192 países examinados.
Para determinar a cantidade de plástico que vai ao mar, os autores realizaron moi gran modelo de todas as fontes de refugallos mariños. Comezaron observando todos os residuos que entran no mar dende terra, mar e outras vías. O obxectivo era desenvolver modelos para cada unha destas fontes de contaminación. Despois de reunir as estimacións aproximadas, con bastante rapidez xurdiu que os residuos mal xestionados e residuos sólidos dispersos foi o maior contribuínte de todos eles. A partir de aí, centráronse no plástico.
En primeira vez que se estima a cantidade de plástico que entra nos océanos nun ano dado. Nunca tiveramos un bo estimado da magnitude dese problema ata agora.
O marco que os investigadores desenvolveron non se limita a calcular os insumos de plástico no océano. Os autores crearon un marco para analizar os fluxos de residuos sólidos en países de todo o mundo que se pode adaptar doadamente por calquera que estea interesado. Ademais, pode ser utilizado para xerar posibles estratexias de solución.

Explican o impulso incontrolable de comer logo de consumir marihuana

O "baixón" coñéceselle en Chile ao impulso incontrolable de comer despois de consumir marihuana. Segundo científicos da Universidade de Yale este fenómeno parece ser conducido polas neuronas no cerebro que normalmente están involucradas na supresión do apetito. O estudo foi publicado na prestixiosa revistaNature.
marihuana fame
Os científicos propuxeron controlar os circuítos cerebrais que promoven a fame manipulando selectivamente a vía celular que media a acción da marihuana no cerebro mediante o uso de ratos transxénicos.
Ao observar como o centro do apetito do cerebro responde á marihuana foron capaces de ver o que impulsaba a fame provocada polo cannabis e como ese mesmo mecanismo que normalmente se apaga durante a alimentación se converte nun catalizador para comer. É dicir, encontraron que as neuronas responsables de apagar a alimentación, de súpeto estaban activadas promovendo a fame, mesmo cando se estaba satisfeito de comida. Noutras palabras o cannabis engana ao sistema de alimentación central do cerebro.
Ademais de axudar a explicar o "baixón da fame" produto do consumo de cannabis os novos achados poderían proporcionar outros beneficios, como axudar aos pacientes con cancro que a miúdo perden o seu apetito durante o tratamento.
Os investigadores souberon por moito tempo que o uso de cannabis se asocia con aumento do apetito, mesmo cando un está recén comido. Tamén é ben sabido que a activación do receptorcannabinoide 1 (CB1R) pode contribuír a comer en exceso. Neste traballo descubriron que un grupo de células nerviosas chamadasproopiomelanocortina (POMC), son consideradas as neuronas claves para diminuír de comer cando se estea cheo. O comportamento de alimentación impulsado por estas neuronas é só un modo de acción que implica a sinalización polo receptor decanabinoides (CB1R) cando se consume esta droga.

Atopan esqueleto de réptil mariño prehistórico en Coello

Liderando o achado foi o paleontólogo colombiano e profesor da Universidade Nacional María Páramo que adiantamentos escavación chamou a atención o esqueleto case completo e articulado era, e que dentro das cavidades restos de tecidos brandos foron preservados.

O descubrimento foi alcanzado grazas a Luís Enrique Calderón, profesor de Girardot, e seu fillo Richard, que fixo curiosidade o que parecía ser un fósil incrustado no leito dun regato seco en Coello (Tolima). Ao ollar con máis detalle, decidiron dar unha pequena mostra e enviá-lo para o colombiano Servizo Xeolóxico (SGC). Non se confirmou que as pezas pertencían a un fósil e envía inmediatamente unha expedición para máis información sobre o descubrimento.

Na súa investigación, o experto constatou que polaas características anatómicas dos ósos e do cranio, foi unha especie de Eonatator, novo para o mundo. A anatomía do cráneo anterior, así como a morfoloxía e as relacións dos ósos da cintura pélvica e membros constitúen unha nova contribución.

A lonxitude do fósil medida dende o extremo anterior do fociño para vértebra caudal 21 (articulada último), é de 2,8 m e o cranio é 41,5 centímetros de longo. Foron preservados restos de tecido no interior das cavidades torácicas, abdominais e rexión do pescozo.

Todos os ósos e restos de tecido son crema-de-rosa e cada maxila é longo e estreito (dereita leva 20 alvéolos e retivo 15 dentes).

A columna vertebral é exposto máis en vista lateral. O óso superior da columna vertebral, coñecida como Atlas, non está exposto. O eixe (segunda vértebra cervical), outras cinco vértebras cervicais, 21 torácicas, 4 e 58 pigales fluxos son observados. Destes, só o primeiro 21 son articuladas.

Segundo a cantidade, a morfoloxía e a lonxitude da cola vértebras estimado conservada foi semellante en lonxitude ao tronco.

Este espécime se atopou en rochas do Cretáceo de preto de 80 millóns de anos. Naquela época, os mosasauros, réptiles mariños por excelencia tiña aletas adaptadas á natación, abundaran no mundo. Tamén tiña características moi diferentes e podíanse atopar a partir de moi grande (20 metros) a outro moi pequeno, como o descuberto en Coello.

"Polas características xeolóxicas é que non frecuentaba o mar aberto, pero un pouco máis preto da costa. A forma anatómica das dianteiras e patas traseiras mostra que podería ir un pouco cara ao continente ", dixo o profesor Páramo.


Na cavidade interna do esqueleto, debaixo das costelas de tecidos fósiles pola súa localización anatómica, identifícanse como os restos dos pulmóns e páncreas son preservados. Tamén se pode ver as fibras musculares que alcanzan as costelas. "Un aspecto que nos perturbou foi por iso que a pel non foi preservada, mantívose dentro", di o investigador.


Na parte inferior do pescozo, parte do material brando, o que pode corresponder a pel foi gardado, pero a primeira vista as escalas non son observadas, como convén a seus parentes máis próximos, lagartos e serpes.

Mentres tanto, na rexión abdominal traseira, outros individuos aínda é pequeno, que son interpretadas como posibles restos dun ou máis embrións son recoñecidos.

A nova especie foi nomeada Eonatator coellensis. A última parte do nome ten que ver co lugar onde se atopou. Ambos América Latina e en Colombia foron exemplares atopados pertencentes ao grupo de mosassauros, pero doutro tipo.

   (fósil de Eonatator coellensis).

EE.UU: Postergan lanzamento de observatorio espacial

SpaceX postergou o martes o lanzamento dun observatorio ao espazo debido aos fortes ventos na zona da plataforma.

O foguete Falcon 9 non tripulado estaba programado para partir ao atardecer, pero foi cancelado cando só quedaban 12 minutos na conta regresiva.

Este foi o segundo intento en tres días da empresa privada para lanzar o chamado Observatorio Meteorolóxico no Espazo Profundo para a NASA.

Un problema de último minuto no radar detivo a conta regresiva o domingo, e SpaceX cancelou o lanzamento o luns debido á chuvia. Agora a compañía debe lanzar o observatorio o mércores ou pola contra non poderá facelo senón ata o 20 de febreiro.

"Ventos cruzados intensos sobre Cabo Canaval", reportou o martes pola tarde en Twitter o fundador e director xeral de SpaceX, Elon Musk. "Espero que cambie".

En 1998, o ex vicepresidente Al Gore tivo a idea de subministrar vistas continuas do planeta dende a distancia, idea que derivou na creación deste satélite meteorolóxico espacial.

O observatorio, alcumado DSCOVR, viaxará ata un punto a 1.600 millóns de quilómetros (1.000 millóns de millas) da Terra en liña directa cara ao Sol para observar as tormentas xeomagnéticas que poidan provocar apagamentos no planeta. Esta posición permitirá unha marxe de ata unha hora co fin de prepararse para eses estalidos solares potencialmente prexudiciais.

Ademais, DSCOVR subministrará unha catarata de fotografías da cara iluminada da Terra, tal como Gore avizoró naquel entón.

O senador demócrata Bill Nelson, de Florida, dixo dende Washington que non houbo unha fotografía completa da cara iluminada da Terra dende as imaxes enviadas pola misión Apolo 17 en 1972, a última misión tripulada da NASA á Lúa. As imaxes subseguintes foron produto de fotocomposicións.

A misión de 340 millóns de dólares comezou coa proxectadaTriana, de Gore, que lle deu o nome do primeiro mariño que avistou terra na primeira viaxe de Cristóbal Colón ao novo mundo. Pero esta foi cancelada por motivos políticos. A NASA e a Administración Nacional da Atmosfera e os Océanos resucitárona varios anos despois.

DSCOVR tardará uns catro meses en chegar ao seu destino, e empezará a operar a mediados de ano.

Nave da Nasa chega á órbita do planeta anano Ceres

Unha nave espacial da NASA chegou polo venres primeira vez á órbita dun planeta anano, no cinto de asteroides entre Marte eJúpiter, para comezar 16 meses de exploración. A axencia espacial estadounidense confirmou que a nave Dawn entrou á órbita deCeres.

"Sucedeu exactamente como esperabamos. Xentil e elegantementeDawn ingresou ao ámbito gravitacional de Ceres", dixo o enxeñeiro en xefe da misión Marc Rayman dende do Laboratorio de Propulsión a Chorro da NASA, que xestiona a misión de 473 millóns de dólares.

Ceres é a última parada para a sonda, lanzada en 2007 nunha viaxe ao cinto principal de asteroides. A zona está salpicada de restos rochosos que provocou a formación do Sol e os planetas hai uns 4.500 millóns de anos.

Dawn pasará 16 meses fotografando a superficie de xeo. Antes de chegar a Ceres, pasou un ano en Vesta explorando o asteroide e enviando imaxes impactantes da ruda superficie antes de achegarse a Ceres, un planeta anano do tamaño de Texas e o obxecto máis grande no cinto de asteroides.

A viaxe de 4.290 millóns de quilómetros (3.000 millóns de millas) foi posible grazas aos propulsores iónicos de Dawn, os cales permiten unha aceleración suave pero constante e máis eficiente que os foguetes convencionais.

"O dramático de verdade é explorar este exótico mundoalienígena", dixo Rayman.

A sonda enviou imaxes enigmáticas de Ceres antes de chegar, onde aparecen dúas áreas brillantes dentro dun cráter que poderían corresponder a concentracións de xeo ou de sal.

Os científicos esperan conseguir unha imaxe máis nítida cando a nave se achegue á superficie para estudar se seguen xermolando nubes de vapor que se detectaron anteriormente.

Os planetas ananos convertéronse recentemente no obxecto de varias exploracións.

Se espera que outra nave da NASA, New Horizons, chegue este verán a Plutón, que foi degradado a planeta anano.

Dawn por pouco non despega. A misión sufriu cancelacións relacionadas co financiamento e atrasos de lanzamento antes de recibir luz verde.

Detectan os 5 planetas máis antigos, similares á Terra

O telescopio Kepler da NASA ten descuberto un antigo sistema estelar formado por unha estrela e cinco planetas de tamaño da Terra, que ten máis de 11.000 millóns de anos, informa a revista 'Astrophysical Journal'.

A estrela, denominada Kepler-444, encóntrase a 117 anos luz da Terra e é un 25 por cento máis pequena que o sol. Os planetas detectados varían de tamaño entre Mercurio e Venus, pero todos xiran arredor da estrela Kepler-444.

Os científicos afirman que non pode existir vida nestes planetas, xa que están demasiado preto da estrela e completan unha órbita en só 4-9 días, razón pola que as temperaturas nas súas superficies son extremadamente altas.

A existencia destes planetas demostra a posibilidade de que planetas similares á Terra puidesen formarse durante a primeira época do universo, que se remonta a 13.800 millóns anos. Os científicos tampouco descartan a posibilidade de que o sistemaKepler-444 se formase fóra da nosa galaxia.

Non é a primeira vez que o satélite artificial lanzado pola NASAdetecta planetas. Kepler descubriu a semana pasada unha anana vermella orbitada por tres planetas do tamaño da Terra. Un destes corpos celestes podería ter temperaturas bastante moderadas para albergar vida e auga.

Unha nova cepa máis agresiva do VIH propágase por Cuba

Unha nova cepa do VIH nalgúns pacientes en Cuba parece ser moito máis agresiva e pode desenvolver a SIDA dentro dos tres anos da infección. Os investigadores dixeron que a progresión acontece tan rápido que o tratamento con fármacos antirretrovirales pode chegar demasiado tarde
Sen tratamento, a infección polo VIH polo xeral tarda entre 5 a 10 anos para desenvolver a SIDA, de acordo con Anne-Mieke Vandamme, profesor de medicina na Universidade belga de Lovaina. Segundo o estudo, publicado na revista EBioMedicine, os autores foron alertados da nova cepa agresiva de VIH por parte de funcionarios da saúde cubanos que querían saber que estaba a pasar.
Ningún dos pacientes recibira tratamento para o virus, e todos os pacientes infectados coa cepa mudada do VIHdesenvolveron a SIDA dentro dos tres anos.

UN MORCEGO TERÍA SIDO O DESENCADEANTE DA EPIDEMIA DE ÉBOLA

O desencadeante da epidemia do ébola en África foi probablemente un morcego do tipo "Mops condylurus", segundo un estudo do Instituto Robert Koch (Alemaña) publicado pola revista científica 'Embo Molecular Medicine'.

De acordo con ese estudo, elaborado por un equipo internacional dirixido polo alemán Fabian Leendertz, o primeiro caso detectado dun paciente co virus foi un rapaz, na aldea guineana de Meliandou, en decembro de 2013.

Os rapaces dese lugar adoitaban xogar con morcegos dese tipo escondidos no tronco dunha árbore, segundo descubriu o equipo, polo que se deduce que este podería ter sido o transmisor da enfermidade a ese rapaz.

O equipo científico desprazouse en abril de 2014 a rexións fronteirizas entre Guinea, Liberia e Serra Leoa con intención de investigar a orixe da epidemia. Os investigadores acharon entre os restos queimados dunha árbore pegadas xenéticas do morcego, portador do virus dende antes de que estalase a epidemia.

Esta especie animal é capaz de sobrevivir ao virus e, ademais, en restos doutros morcegos acháranse así mesmo anticorpos do ébola.

Solicitaron informacións entre a poboación, ata chegar a situar o lugar onde ao parecer se infectara ese primeiro paciente e, finalmente, os restos da árbore onde xogaban ou queimaban a eses animais.

O número de persoas infectadas polo virus do ébola sitúase xa en 20.081, dos cales 7.842 teñen morto, segundo os últimos recontos da Organización Mundial da Saúde (OMS).

O país con máis casos é Serra Leona, con 9.409 contaxios e 2.732 falecementos, seguido por Liberia, con 7.977 infeccións e 3.413 mortes, mentres en Guinea se rexistraron 2.695 casos e 1.697 falecementos.