A Nasa fracasou por segunda vez este luns no seu intento por despregar un paracaídas supersónico xigante fabricado para facer aterrar naves espaciais que transporten humanos ao planeta Marte.
Un globo de helio enorme que transportaba o prato voador e o paracaídas comezou o seu ascenso de preto de dúas horas e media ás 17 H 45 GMT dende unha base militar en Hawái, segundo a retransmisión en directo da canle da NASA.
A NASA informou logo que o paracaídas se despregou "parcialmente", sen brindar máis detalles.
Un barco está encargado de recuperar o prato voador e a súa caixa negra para poder ser analizados e entender as causas do sucedido.
Os resultados completos desta proba serán dados a coñecer o martes ás 17 H 00 GMT durante unha conferencia de prensa daNASA.
Tratouse da segunda proba desta tecnoloxía. No primeiro intento, en xuño de 2014, o paracaídas resgouse durante o descenso. A NASAentón modificou o seu deseño.
Como a atmosfera de Marte non é moi densa, calquera paracaídas destinado a suavizar a caída dunha nave espacial pesada e que vai a gran velocidade ten que ser particularmente sólido.
A NASA comezou a probar esta tecnoloxía en 1976 cando enviou a súa misión Viking con dous robots a Marte. Pero como o obxectivo é trasladar astronautas ao planeta vermello cara a 2030, a axencia espacial necesita paracaídas de nova xeración, con tecnoloxía máis avanzada, que permitan a naves máis grandes pousarse con suavidade.
O vehículo utilizado para esta proba, o prato voador, pesa pouco máis de tres toneladas, é dicir dúas veces máis do que pesan as naves da NASA que de feito son capaces de tocar chan marciano.
O paracaídas (chamado "Low-Density Supersonic Decelerator", ou LDSD) é descrito pola axencia como "o maior xamais despregado". Ten 30 metros de diámetro e o seu obxectivo é "reducir a velocidade de entrada do vehículo de Mach 2 a unha velocidade subsónica".
Para a proba, o globo que transportou ao prato voador e o paracaídas subiu a unha altitude de 37 km sobre o Océano Pacífico. Este entón soltou o prato, que subiu aínda máis alto --ata 55 km de altitude-- grazas aos seus foguetes de reforzo. A nave alcanzou unha velocidade de 3,8 veces a velocidade do son, ou 4.651 km/h.
O desacelerador supersónico aerodinámico inflable, que ten forma de rosquilla (chamado SIAD, por Supersonic Inflatable Aerodynamic Decelerator), despregouse entón para frear o descenso da nave ata unha velocidade de preto 2,5 veces a velocidade do son (3.060 km/h).
Nese momento o paracaídas abriuse parcialmente, cando tiña que abrirse completamente para axudar ao prato a pousarse no Pacífico, uns corenta minutos máis tarde.
Esta nova tecnoloxía debe ser examinada a grande altitude, dado que as condicións son alí similares ás da atmosfera de Marte
No hay comentarios:
Publicar un comentario