As pegadas dunha ríada nunha meseta marciana

Osuga Valles é unha canle de saída que emana dunha rexión de terreo caótico no bordo do Eos Caos ao oeste. Tal paisaxe está dominada por bloques orientados ao azar e bloques de terreo fortemente erosionados.

Belos illotes e estreitas gargantas foron tallados por unha tumultuosa corrente de auga que sucou unha pequena rexiónmesetaria de Marte, preto do sueste do gran sistema de canónsVallis Marineris.

As imaxes capturadas o 7 de decembro pola Mars Express da ESA mostran a parte central de Osuga Valles, que ten unha lonxitude total de 164 quilómetros. Está a uns 170 quilómetros ao sur de Eos Caos, que se encontra na sección oriental de Vales Marineris.

Osuga Valles é unha canle de saída que emana dunha rexión de terreo caótico no bordo do Eos Caos ao oeste. Tal paisaxe está dominada por bloques orientados ao azar e bloques de terreo fortemente erosionados.

Creese que inundacións catastróficas crearon a moi erosionada Osuga Valles e as características que a compoñen. As canles arredor das illas no val indican que a dirección de fluxo foi cara ao nordés (abaixo á dereita), con rañuras estreitas no chan da canle que suxiren que a auga fluíu rápido.

As diferenzas na elevación, xunto coas relacións transversais das canles, suxiren que Osuga Valles experimentou varios episodios de inundacións. A vista en perspectiva, que está orientada coa dirección do fluxo de auga cara á parte superior da imaxe, mostra os detalles do fondo do val rañurar e as canles escavadas nas illas máis claramente.

Preto da parte máis setentrional da canle, dous grandes bloques de forma irregular parecen ter roto co terreo circundante, e non parecen ter experimentado tanto a erosión coma as illas redondeadas.

A auga da inundación eventualmente desembocou na profunda depresión do terreo caótico na parte inferior, pero aínda non se sabe se a auga quedou drenada no subsolo ou se formou un lago temporal.

As moscas da froita recorren a tácticas de avións de combate

No medio dun cambio de dirección mediante inclinación, as moscas poden xirar sobre o seu lado 90 graos ou máis, ata case voar ao revés ás veces, dixo Florian Muijres, investigador postdoutoral daUW e autor principal do artigo.
As moscas da froita realizan manobras de avións de combate para evitar os ataques dos seus depredadores. Investigadores da Universidade de Washington utilizaron unha serie de cámaras de vídeo de alta velocidade que funcionan a 7500 cadros por segundo para capturar o movemento das ás e o corpo de moscas despois de encontrarse coa imaxe ameazante dun depredador que se achega.

"A pesar de que se describiron como nadadoras do aire, estas pequenas moscas en realidade enflian os seus corpos ao igual que os avións nunha curva peraltada para manobrar lonxe das ameazas inminentes", dixo Michael Dickinson, profesor de Bioloxía da UW e co-autor dun estudo sobre este achado, que se publica en Science. Descubrimos que as moscas de froita modifican o trazado en menos dunha centésima de segundo, 50 veces máis rápido que que abrir e pechar os ollos".

No medio dun cambio de dirección mediante inclinación, as moscas poden XIRAR sobre o seu lado 90 graos ou máis, ata case voar ao revés ás veces, dixo Florian Muijres, investigador postdoutoral daUW e autor principal do artigo.

"Estas moscas normalmente baten as ás 200 veces por segundo e, en case un só golpe de á, o animal pode reorientar o seu corpo para xerar unha forza que lle afasta do estímulo ameazador e logo continúa acelerándose, dixo.

As moscas da froita, unha especie chamada Drosophila hydei, son aproximadamente do tamaño dunha semente de sésamo, baséanse nun sistema visual rápido para detectar depredadores que se achegan.
"O cerebro da mosca realiza un cálculo moi sofisticado, nun lapso moi curto de tempo, para determinar onde está o perigo e trazar a mellor manobra de escape, diferente se a ameaza é cara a un lado, cara a diante ou detrás," dixo Dickinson.

Calculan a magnitude dos residuos plásticos que acaban no mar

A imaxe dunha bolsa de plástico dando pinchacarneiros pola praia ata que un refacho de vento a leva ao océano é un escenario que se repite nos 192 países costeiros con botellas baleiras de bebidas, envases de comida, xoguetes e outros anacos de plástico que fan o seu camiño dende os esteiros, costas e vertedoiros incontrolados ata establecerse nos mares do mundo.

Canto residuos plásticos mal administrado está facendo o seu camiño dende a terra cara ao mar?
Esta pregunta estivo en suspenso ata que científicos da Universidade de Xeorxia puxeron un número no problema global.
O estudo, publicado na revista Science estima que entre 4,8 e 12,7 millóns de toneladas métricas de plástico entrou no océano no ano 2010 polas persoas que viven a 50 quilómetros da costa. Ese ano, xerouse un total de 275 millóns de toneladas de residuos plásticos nos 192 países costeiros.
Para que teñamos unha idea da magnitude, unha media de oito millóns de toneladas é o equivalente a quince bolsas de supermercado cheas de plástico por cada metro de costa nos 192 países examinados.
Para determinar a cantidade de plástico que vai ao mar, os autores realizaron moi gran modelo de todas as fontes de refugallos mariños. Comezaron observando todos os residuos que entran no mar dende terra, mar e outras vías. O obxectivo era desenvolver modelos para cada unha destas fontes de contaminación. Despois de reunir as estimacións aproximadas, con bastante rapidez xurdiu que os residuos mal xestionados e residuos sólidos dispersos foi o maior contribuínte de todos eles. A partir de aí, centráronse no plástico.
En primeira vez que se estima a cantidade de plástico que entra nos océanos nun ano dado. Nunca tiveramos un bo estimado da magnitude dese problema ata agora.
O marco que os investigadores desenvolveron non se limita a calcular os insumos de plástico no océano. Os autores crearon un marco para analizar os fluxos de residuos sólidos en países de todo o mundo que se pode adaptar doadamente por calquera que estea interesado. Ademais, pode ser utilizado para xerar posibles estratexias de solución.