Adolescente de 15 anos descobre un exoplaneta xigante

Un adolescente británico de tan só 15 anos de idade logrou descubrir un planeta xigante antes descoñecido que se encontra fóra do noso sistema solar.

Segundo un comunicado de prensa da Universidade de Keele (Reino Unido), onde foi realizado o achado, Tom Wagg converteuse nun dos investigadores máis novos en detectar un planeta cando fixo o épico descubrimento.

De acordo co informe, o novo planeta de Wagg parécese moito a algúns dos primeiros exoplanetas identificados por primeira vez a mediados dos anos 1990. Encóntrase nun sistema solar distante dentro da nosa galaxia, a uns 1.000 anos luz da Terra e pertence a unha clase de exoplanetas chamada 'quentes de Júpiter'. É do mesmo tamaño que o xigante, pero só necesita dous días para orbitar a súa estrela, en comparación Júpiter, que necesita 12 anos para orbitar o Sol.

O mozo realizou o achado coa axuda do proxecto Busca Grande Angular de Planetas (WASP, polas súas siglas en inglés) que combina a luz recollida de capacidades de pequenos telescopios nas universidades de todo o Reino Unido. A técnica da busca require o exame da cantidade de luz dos bloques de exoplanetas cando pasan entre a Terra e a estrela anfitriona.

Señales de materia oscura en los datos del satélite Fermi

Observan una correlación entre la emisión de rayos gamma extragaláctica y la distribución de materia no ordinaria.

La observación de la materia oscura constituye el sueño de cualquier físico y astrónomo. En los últimos años, las señales más esperanzadoras han llegado del cielo (más que de los laboratorios terrestres), en donde los telescopios de alta energía en órbita alrededor de la Tierra confían interceptar los rastros indirectos debido a la existencia de este hipotético componente del universo.


Un ejemplo de ello es lo que ha detectado un equipo liderado por Marco Regis, de la Universidad de Turín. Su punto de partida fue la hipótesis según la cual la materia oscura estaría formada por partículas masivas que interaccionan débilmente, o WIMP, (de weak interaction massive particles) con la materia ordinaria, por lo que su aniquilación o su decaimiento en ciertos ambientes cósmicos podrían emitir una radiación electromagnética potencialmente detectable.

Dicha señal es justo lo que los investigadores han observado a partir de una correlación entre los datos del telescopio espacial de rayos gamma Fermi de la NASA y el catálogo Two Micron All-Sky Survey (2MASS), un censo de galaxias de la bóveda celeste entera en el rango infrarrojo. Tal como describen en un artículo de próxima publicación en la revista Physical Review Letters, Regis y sus colaboradores han demostrado, por primera vez, que la emisión gamma extragaláctica puede explicarse suponiendo la existencia de partículas WIMP con una masa comprendida entre 10 y 100 gigaelectronvoltios, según las propiedades de la materia oscura y el mecanismo de producción de la radiación de altas energías.

En concreto, los investigadores han usado los mapas de rayos gamma realizados por el telescopio Fermi para observar la interacción entre la materia oscura y la ordinaria en determinadas regiones ubicadas más allá del Grupo Local. Gracias al catálogo 2MASS han podido restar la señal de todas las galaxias y así aislar la emisión de alta energía debida a la aniquilación o decaimiento de las partículas WIMP.

A pesar de que esta señal es muy débil, su efecto acumulativo y su coherencia espacial son fenómenos medibles, por lo que la técnica observacional usada por Regis y sus colaboradores constituye un método más preciso que los usados hasta la fecha para observar de manera indirecta la materia oscura. Además, en este caso los datos son potencialmente menos sensibles a los errores sistemáticos debidos a los instrumentos y al modelo empleados. Con todo, los investigadores sugieren realizar nuevos estudios para comprobar la viabilidad de esta técnica en el estudio de uno de los componentes más enigmáticos del cosmos.

Encuentran en Etiopía otro antecesor de la especie humana

O achado dun fósil distinto pon outra rama á árbore da evolución humana nunha nova evidencia de que a famosa especie "Lucy" cohabitou con outro homínido no que hoxe é Etiopía, de acordo cun novo estudo.

Unha mandíbula inferior, ademais de fragmentos de mandíbula e dentes, de entre 3,3 e 3,5 millóns de anos de antigüidade, foron encontrados hai catro anos na rexión de Afar, no norte de Etiopía.

Este descubrimento mostra que un segundo antecesor humano viviu máis ou menos na mesma zona e tempo que os da especie de Lucy, dixeron os investigadores. Non obstante, non todos están de acordo.

Nun documento que difundiu o mércores a publicación Nature, os investigadores anunciaron o achado da nova especie e clasificárona como Australopithecus deyiremeda.

O segundo nome significa na lingua que se fala en Afar "parente próximo" en referencia ao seu aparente vínculo cos membros posteriores da árbore evolutiva.

Non obstante, ninguén ten idea de como se relaciona esa especie coa nosa propia rama na árbore xenealóxica, dixo Yohannes Haile-Selassie, do Museo de historia Natural de Cleveland, que dirixiu o equipo que fixo o descubrimento.

A rama do home, que inclúe ao homo sapiens e aos nosos parentes extintos máis próximos, xurdiu do grupo evolutivo que agora inclúe á criatura descuberta recentemente así como á especie Lucy.

O fósil do Australopithecus deyiremeda e a posibilidade de que se encontren os doutros homínidos distintos, complica a pregunta de cal especie se bifurcou na rama humana, afirmou.

Outros ósos fosilizados dun pé que se encontraron en 2009 preto de onde se fixo o novo descubrimento parecían indicar a presenza dunha segunda especie de homínido.

Non obstante, non se asignaron eses ósos a ningunha especie e tampouco se sabe se pertencen á clasificada recentemente, sinalouHaile-Selassie.

Se non é así, significaría que outra especie de homínido tamén viviu no mesmo tempo e nesta a rexión que a especie Lucy, clasificada como Australopithecus afarensis.

A NASA fracasou en novo intento de despregar paracaídas supersónico xigante

A Nasa fracasou por segunda vez este luns no seu intento por despregar un paracaídas supersónico xigante fabricado para facer aterrar naves espaciais que transporten humanos ao planeta Marte.

Un globo de helio enorme que transportaba o prato voador e o paracaídas comezou o seu ascenso de preto de dúas horas e media ás 17 H 45 GMT dende unha base militar en Hawái, segundo a retransmisión en directo da canle da NASA.

A NASA informou logo que o paracaídas se despregou "parcialmente", sen brindar máis detalles.

Un barco está encargado de recuperar o prato voador e a súa caixa negra para poder ser analizados e entender as causas do sucedido.

Os resultados completos desta proba serán dados a coñecer o martes ás 17 H 00 GMT durante unha conferencia de prensa daNASA.

Tratouse da segunda proba desta tecnoloxía. No primeiro intento, en xuño de 2014, o paracaídas resgouse durante o descenso. A NASAentón modificou o seu deseño.

Como a atmosfera de Marte non é moi densa, calquera paracaídas destinado a suavizar a caída dunha nave espacial pesada e que vai a gran velocidade ten que ser particularmente sólido.

A NASA comezou a probar esta tecnoloxía en 1976 cando enviou a súa misión Viking con dous robots a Marte. Pero como o obxectivo é trasladar astronautas ao planeta vermello cara a 2030, a axencia espacial necesita paracaídas de nova xeración, con tecnoloxía máis avanzada, que permitan a naves máis grandes pousarse con suavidade.

O vehículo utilizado para esta proba, o prato voador, pesa pouco máis de tres toneladas, é dicir dúas veces máis do que pesan as naves da NASA que de feito son capaces de tocar chan marciano.

O paracaídas (chamado "Low-Density Supersonic Decelerator", ou LDSD) é descrito pola axencia como "o maior xamais despregado". Ten 30 metros de diámetro e o seu obxectivo é "reducir a velocidade de entrada do vehículo de Mach 2 a unha velocidade subsónica".

Para a proba, o globo que transportou ao prato voador e o paracaídas subiu a unha altitude de 37 km sobre o Océano Pacífico. Este entón soltou o prato, que subiu aínda máis alto --ata 55 km de altitude-- grazas aos seus foguetes de reforzo. A nave alcanzou unha velocidade de 3,8 veces a velocidade do son, ou 4.651 km/h.

O desacelerador supersónico aerodinámico inflable, que ten forma de rosquilla (chamado SIAD, por Supersonic Inflatable Aerodynamic Decelerator), despregouse entón para frear o descenso da nave ata unha velocidade de preto 2,5 veces a velocidade do son (3.060 km/h).

Nese momento o paracaídas abriuse parcialmente, cando tiña que abrirse completamente para axudar ao prato a pousarse no Pacífico, uns corenta minutos máis tarde.

Esta nova tecnoloxía debe ser examinada a grande altitude, dado que as condicións son alí similares ás da atmosfera de Marte

As pegadas dunha ríada nunha meseta marciana

Osuga Valles é unha canle de saída que emana dunha rexión de terreo caótico no bordo do Eos Caos ao oeste. Tal paisaxe está dominada por bloques orientados ao azar e bloques de terreo fortemente erosionados.

Belos illotes e estreitas gargantas foron tallados por unha tumultuosa corrente de auga que sucou unha pequena rexiónmesetaria de Marte, preto do sueste do gran sistema de canónsVallis Marineris.

As imaxes capturadas o 7 de decembro pola Mars Express da ESA mostran a parte central de Osuga Valles, que ten unha lonxitude total de 164 quilómetros. Está a uns 170 quilómetros ao sur de Eos Caos, que se encontra na sección oriental de Vales Marineris.

Osuga Valles é unha canle de saída que emana dunha rexión de terreo caótico no bordo do Eos Caos ao oeste. Tal paisaxe está dominada por bloques orientados ao azar e bloques de terreo fortemente erosionados.

Creese que inundacións catastróficas crearon a moi erosionada Osuga Valles e as características que a compoñen. As canles arredor das illas no val indican que a dirección de fluxo foi cara ao nordés (abaixo á dereita), con rañuras estreitas no chan da canle que suxiren que a auga fluíu rápido.

As diferenzas na elevación, xunto coas relacións transversais das canles, suxiren que Osuga Valles experimentou varios episodios de inundacións. A vista en perspectiva, que está orientada coa dirección do fluxo de auga cara á parte superior da imaxe, mostra os detalles do fondo do val rañurar e as canles escavadas nas illas máis claramente.

Preto da parte máis setentrional da canle, dous grandes bloques de forma irregular parecen ter roto co terreo circundante, e non parecen ter experimentado tanto a erosión coma as illas redondeadas.

A auga da inundación eventualmente desembocou na profunda depresión do terreo caótico na parte inferior, pero aínda non se sabe se a auga quedou drenada no subsolo ou se formou un lago temporal.

As moscas da froita recorren a tácticas de avións de combate

No medio dun cambio de dirección mediante inclinación, as moscas poden xirar sobre o seu lado 90 graos ou máis, ata case voar ao revés ás veces, dixo Florian Muijres, investigador postdoutoral daUW e autor principal do artigo.
As moscas da froita realizan manobras de avións de combate para evitar os ataques dos seus depredadores. Investigadores da Universidade de Washington utilizaron unha serie de cámaras de vídeo de alta velocidade que funcionan a 7500 cadros por segundo para capturar o movemento das ás e o corpo de moscas despois de encontrarse coa imaxe ameazante dun depredador que se achega.

"A pesar de que se describiron como nadadoras do aire, estas pequenas moscas en realidade enflian os seus corpos ao igual que os avións nunha curva peraltada para manobrar lonxe das ameazas inminentes", dixo Michael Dickinson, profesor de Bioloxía da UW e co-autor dun estudo sobre este achado, que se publica en Science. Descubrimos que as moscas de froita modifican o trazado en menos dunha centésima de segundo, 50 veces máis rápido que que abrir e pechar os ollos".

No medio dun cambio de dirección mediante inclinación, as moscas poden XIRAR sobre o seu lado 90 graos ou máis, ata case voar ao revés ás veces, dixo Florian Muijres, investigador postdoutoral daUW e autor principal do artigo.

"Estas moscas normalmente baten as ás 200 veces por segundo e, en case un só golpe de á, o animal pode reorientar o seu corpo para xerar unha forza que lle afasta do estímulo ameazador e logo continúa acelerándose, dixo.

As moscas da froita, unha especie chamada Drosophila hydei, son aproximadamente do tamaño dunha semente de sésamo, baséanse nun sistema visual rápido para detectar depredadores que se achegan.
"O cerebro da mosca realiza un cálculo moi sofisticado, nun lapso moi curto de tempo, para determinar onde está o perigo e trazar a mellor manobra de escape, diferente se a ameaza é cara a un lado, cara a diante ou detrás," dixo Dickinson.

Calculan a magnitude dos residuos plásticos que acaban no mar

A imaxe dunha bolsa de plástico dando pinchacarneiros pola praia ata que un refacho de vento a leva ao océano é un escenario que se repite nos 192 países costeiros con botellas baleiras de bebidas, envases de comida, xoguetes e outros anacos de plástico que fan o seu camiño dende os esteiros, costas e vertedoiros incontrolados ata establecerse nos mares do mundo.

Canto residuos plásticos mal administrado está facendo o seu camiño dende a terra cara ao mar?
Esta pregunta estivo en suspenso ata que científicos da Universidade de Xeorxia puxeron un número no problema global.
O estudo, publicado na revista Science estima que entre 4,8 e 12,7 millóns de toneladas métricas de plástico entrou no océano no ano 2010 polas persoas que viven a 50 quilómetros da costa. Ese ano, xerouse un total de 275 millóns de toneladas de residuos plásticos nos 192 países costeiros.
Para que teñamos unha idea da magnitude, unha media de oito millóns de toneladas é o equivalente a quince bolsas de supermercado cheas de plástico por cada metro de costa nos 192 países examinados.
Para determinar a cantidade de plástico que vai ao mar, os autores realizaron moi gran modelo de todas as fontes de refugallos mariños. Comezaron observando todos os residuos que entran no mar dende terra, mar e outras vías. O obxectivo era desenvolver modelos para cada unha destas fontes de contaminación. Despois de reunir as estimacións aproximadas, con bastante rapidez xurdiu que os residuos mal xestionados e residuos sólidos dispersos foi o maior contribuínte de todos eles. A partir de aí, centráronse no plástico.
En primeira vez que se estima a cantidade de plástico que entra nos océanos nun ano dado. Nunca tiveramos un bo estimado da magnitude dese problema ata agora.
O marco que os investigadores desenvolveron non se limita a calcular os insumos de plástico no océano. Os autores crearon un marco para analizar os fluxos de residuos sólidos en países de todo o mundo que se pode adaptar doadamente por calquera que estea interesado. Ademais, pode ser utilizado para xerar posibles estratexias de solución.